Opgevorderd door de Civiele Bescherming hebben we samen met onze collega’s van de strandreddingsdienst 24 uur in het ondergelopen Ardeense rampgebied geopereerd. Voor 25 mensen en enkele huisdieren konden met onze inzet toch het verschil maken. Moe maar voldaan keerden we terug naar Blankenberge. (meer weergeven).Donderdagmorgen zijn we door de Civiele Bescherming opgevorderd geweest om “reddingswerkzaamheden en bijstand te verlenen op Belgisch grondgebied ten gevolge van overstroming”.
Onmiddellijk werden 5 vrijwilligers gevonden die in de mogelijkheid waren onmiddellijk te vertrekken en bereid zich naar de Ardennen te begeven. Na op het reddingstation de alle-terreinwagen geladen te hebben met allerhande materiaal rond 10 uur vertrokken richting Operationele eenheid van de Civiele Bescherming in Brasschaat, vanwaar een prioritair voertuig ons naar de eenheid in Crisnée begeleidde. Vandaar werden we doorgezonden naar de brandweerkazerne van Erezée.
Onderweg werd vanuit het crisiscentrum onze opdracht terug gewijzigd en moesten we ons zo snel mogelijk naar Camping La Mayette in Fronville begeven. Een 17-tal mensen en enkele huisdieren waren daar omsingeld door de onstuimige, uit de bedding getreden Ourthe. Vele baantjes waren overstroomd, soms te diep voor onze terreinwagen, waardoor we zeer moeizaam en na meerdere pogingen en omwegen, toch ter plaatse geraakten. Samen met onze collega’s van de Blankenbergse strandreddingsdienst en de mensen van de Civiele Bescherming hebben we deze onfortuinlijke campingbewoners met twee rubberboten door snelstromend water naar hoger gelegen gebieden overgebracht, waarna de plaatselijke brandweer ze met Unimogs afleverde bij de campinguitbater.
Na een geruststellend woordje, natje en een droogje werden ze dan met vrachtwagens van het Belgische leger naar een verzamelpunt gebracht buiten het rampgebied. Ook wij konden (eventjes maar) op adem komen en werden vol dankbaarheid door de uitbaatster van de camping voorzien van spijs en drank.
Dan ging het in colonne naar het centrum van het zwaar geteisterde Bomal. Een achttal maanden zwangere vrouw, vergezeld van 3 volwassenen en een hond, zaten vast op het eerste verdiep van een huis, temidden van kolkend water. ’s Middags was er reeds geprobeerd deze mensen te evacueren, maar de plaatselijke hulpdiensten hadden hun eerdere pogingen wegens te hoog risico gestaakt. Familieleden begonnen te panikeren. Na ruim overleg tussen de diverse diensten, onder coördinatie van de zee- en strandreddingsdienst, met bijstand van civiele bescherming, plaatselijke en externe brandweer, twee Bomalse kraanmannen en een grijpkraan, werd een weloverwogen poging succesvol ondernomen, waarna, na toch wel twee uur, deze mensen veilig op het droge konden gebracht worden. Onze geslaagde actie werd door de plaatselijke dankbare inwoners van Bomal, met applaus toegejuigt. De tweede boot had nog mensen en huisdieren kunnen evacueren uit ondergelopen gebied.
Ondertussen was het echt donker geworden, en zonder straatverlichting is het daar met al die obstructies echt gevaarlijk. Er werden dankbaar frisdranken aangesleurd en we werden uitgenodigd op een etentje maar we hadden geen tijd; na een snelle dronk, terug onder begeleiding van de Civiele Bescherming ijlings in konvooi richting Barveaux.; een dame met zware longproblemen die dringend nood had aan zuurstof, bevond zich in een caravan in het overstromingsgebied van de Ourthe. Met een tiental redders uit de diverse diensten (dokter met zuurstof incluis) en een raft waarin een brandweeradjudant die de plaatselijke situatie kende, ondernamen we een poging om te voet de 500 meter afstand te overbruggen tussen de vrouw en de hulpdiensten. Al na 100 meter en in een eerste zijstraat stond het water bij de redders al op borsthoogte en werd de stroming zo sterk dat het onverantwoord was verder te gaan. Voor ons gaapte een groot zwart gat richting Ourthe. Terugkeren zou geen optie meer zijn. Daarom werd er wijselijk besloten onze pogingen te staken. Zelfs van die positie terugkeren bleek achteraf moeilijk en kon enkel door ons met touwen stroomopwaarts te zekeren aan palen met verkeersborden.
Ondertussen was het al na middernacht en werden verdere pogingen gestaakt. We werden 48 km verder verwacht in een enorme sporthal van basketbalclub Seraing, waar alle nationale en internationale opgetrommelde hulpdiensten zouden verzamelen om de nacht door te brengen. Het leger zorgde voor eet- en slaapmogelijkheden. Eventuele opdrachten zouden pas in de morgen doorgegeven worden. Onze collega’s van de strandreddingsdienst besloten terug af te zakken naar Blankenberge want ’s anderendaags moest het strand bewaakt worden. Terwijl wij tijdens de korte nacht probeerden te slapen op keiharde, maar wel droge veldbedden van het leger, kwam er in het sportcentrum nog meer nationale en Europees internationale hulp toegestroomd: Franse, Italiaanse, Nederlandse en Oostenrijkse hulpdiensten, allen met vrachtwagens vol reddingmateriaal en bootjes in alle formaten. Klaar om erin te vliegen. Er werd bij dageraad beslist hen eerst het veld in te sturen. Wij zouden stand- by blijven en konden dat eventueel vanuit Blankenberge doen. Nog moe maar voldaan zakten we terug af richting thuis. Voor 25 mensen en enkele huisdieren konden we de laatste 24 uur toch het verschil maken.
